Κωνσταντινούπολη: Το Πογκρόμ εναντίον Ελλήνων με λόγια δύο Τούρκων – “Η ντροπή μας”

Κάθε χρόνο στην επέτειο των Σεπτεμβριανών κάποιοι αρθρογράφοι θα ασχοληθούν με το θέμα και θα μας εκπλήξουν. Φέτος το militaire.gr  επέλεξε να αναδημοσιεύσει το άρθρο της  Μελικέ Τσαπάν που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα  Ρ24 , με τίτλο  “τι συνέβη στις 6-7 Σεπτεμβρίου”;

Αναλυτικότερα η Τσαπάν αναφέρει:

” Όπως ομολόγησε πριν από μερικά χρόνια ο προϊστάμενος του Τμήματος Ειδικού Πολέμου “η 6η-7η Σεπτεμβρίου ήταν μια μεγαλειώδης διοργάνωση.

Σκεφθείτε ότι γίνατε για λίγο μάρτυρες των κάτωθι γεγονότων:  Δεκάδες χιλιάδες έξαλλοι άνθρωποι ορμούν σε συγκεκριμένα σπίτια , επιχειρήσεις και θρησκευτικούς χώρους.  Δολοφονούνται άνθρωποι, βιάζονται γυναίκες, λεηλατούνται ακόμα και Νεκροταφεία.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο κεντρική λεωφόρο της Πόλης, αλλά όταν κοιτάξετε γύρω σας δεν θα δείτε ούτε έναν αστυνομικό, έναν νυχτοφύλακα ή στρατιωτικό. Κανέναν εκπρόσωπο των δυνάμεων καταστολής που διαθέτει ένα κράτος.

Τι θα σκεφθείτε; Τι θα αισθανθείτε;

Αυτή είναι μια εικόνα από την οποία μπορείτε να αντιληφθείτε, να αισθανθείτε τι σημαίνει να ανήκει κανείς σε μια θρησκευτική Μειονότητα στην Τουρκία.

Οι σκηνές αυτές διαδραματίστηκαν στην Πόλη και τη Σμύρνη στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου του 1955.

Αυτά συμβαίνουν πάντα, όπως λέγεται,  στην Τουρκία αλλά δεν διασύρεται , δεν ρεζιλεύετε κανείς.  Λέγεται επίσης, ότι εξαφανίστηκε το συναίσθημα ντροπής.

Όλα αυτά δεν συνέβησαν σήμερα . Έχουν μια μακρά ιστορία στη χώρα.

Ένα σημαντικό σημείο καμπής στην Ιστορία της Τουρκίας είναι το Πογκρόμ της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου του 1955.

Μετά από χρόνια ο προϊστάμενος της υπηρεσίας Ειδικού Πολέμου θα ομολογήσει ότι ήταν μια μεγαλειώδης διοργάνωση.  Ήταν ένα από τα διαλεχτά παραδείγματος αναισχυντίας που διέπραξε το κράτος μαζί με το λαό.

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τα Γεγονότα θα διαπιστώσουμε ότι συνέπεσαν ταυτόχρονα πολλές παθογένειες που βιώνουμε στη χώρα, οι οποίες παραμένουν αθεράπευτες.

Οι μεγάλες προβοκάτσιες στην Ιστορία της  χώρας διαπράχθηκαν από το κράτος. Η θρυαλλίδα που άναψε τη φωτιά του Πογκρόμ ήταν μια είδηση που ήρθε από την Θεσσαλονίκη. ” Έριξαν βόμβα στο σπίτι του Ατατουρκ στη Θεσσαλονίκη” .

Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι τη βόμβα την τοποθέτησε ένας Τούρκος φοιτητής Νομικής που  είχε διασυνδέσεις με την υπηρεσία πληροφοριών της Τουρκίας, ο οποίος υποκινήθηκε από υπάλληλο που εργαζόταν στο Προξενείο της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη.

Συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου διαδραματίζει πάντα ρόλο υποκινητή σε φοβερά γεγονότα που συμβαίνουν στην Τουρκία. Εάν διαβάσετε τα τεύχη των εφημερίδων   Χουριέτ, Γανί Σαμπάχ που εκδίδονταν στην Πόλη και την Γκετζέ Πόστασι που εκδιδόταν στην Σμύρνη τους θερινούς μήνες του 1955 θα διαπιστώσετε ότι δημοσίευαν κείμενα  που είχαν σαν στόχο τους, τους Ρωμιούς πολίτες , τους οποίους συνέδεαν με κάποιο τρόπο με τις εξελίξεις στην Κύπρο.

Το ψυχολογικό κλίμα που είχαν διαμορφώσει εδώ και καιρό οι εφημερίδες αυτές , κορυφώθηκε με την έκδοση της Εξπρές της 6ης Σεπτεμβρίου.  Η εφημερίδα που τύπωνε 20-30.000 φύλλα την ημέρα τύπωσε εκείνη τη νύχτα 300.000 και γνωστοποίησε τη ρήψη της βόμβας στο σπίτι του Κεμάλ σε όλη την Πόλη.

Στην Τουρκία υπάρχουν πάντα πρόθυμοι να υποκινήσουν τον  κόσμο    να επιτεθεί “εναντίον των άλλων”.

Γνωρίζετε πόσοι μετείχαν στη λεηλασία, στις καταστροφές σπιτιών και επιχειρήσεων κυρίως στο Πέρα;  Αμέσως θα σκεφθεί κανείς 500-1000 άτομα. Λάθος.  Αυτή η φοβερή επιθετικότητα και λεηλασία διαδραματίστηκε σε μια ευρύτερη περιοχή από το Ταξίμ μέχρι τα Πριγκηπόνησα.

Οι συμμετέχοντες δεν ήταν χίλιοι , ούτε δέκα χιλιάδες. Ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Αναζητήστε φωτογραφίες του Πογκρόμ στο διαδίκτυο και προσέξτε της. Θα δείτε ότι στα Γεγονότα μετείχαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Από χωριάτες, αστούς μέχρι και ελίτ.

Στην Τουρκία επικρατεί η εντύπωση ότι αυτού του είδους τις βρώμικες δουλειές τις κάνει μια συγκεκριμένη μερίδα λαού. Όταν κοιτάξετε προσεκτικά τις φωτογραφίες του Πογκρόμ θα αντιληφθείτε το πόσο    ευαίσθητοι και πιστοί στο πατριωτικό του καθήκον είναι οι πολίτες  στα εθνικά θέματα, όταν φυσικά υποκινούνται.

Στις ντουλάπες όλων των πολιτικών ρευμάτων που γεύτηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας υπάρχουν πολλοί σκελετοί.  Στην Τουρκία κάθε πολιτική πλευρά νομίζει ότι τα αμαρτήματα του παρελθόντος τα διέπραξαν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι. Στην πραγματικότητα και η δεξιοί και οι αριστεροί έχουν πολλά άπλυτα.

Ο Μεντερές εκτελέστηκε μετά από ένα άνανδρο πραξικόπημα. Αναμφισβήτητα ήταν ο βασικός πολιτικός υπεύθυνος των Γεγονότων.

Η ατιμωρησία είναι μια παλιά ασθένεια στην Τουρκία.  Όπως είπα, στα Γεγονότα μετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Τι είχαν διαπράξει όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία κατέστρεψαν 4.214 σπίτια, 1004 καταστήματα, 73 εκκλησίες, μια Συναγωγή, δυο Μοναστήρια, 26 σχολεία και εργοστάσια, συνολικά 5,317 χώρους εργασίας. Στα Γεγονότα έχασαν τη ζωή τους σύμφωνα με τον τουρκικό  Τύπο 11 άνθρωποι και σύμφωνα με ελληνικές πηγές 15.  Ο αριθμός των τραυματιών επισήμως 30, ανεπισήμως 300. Βιάστηκαν εκατοντάδες γυναίκες. Μόνο στο ρωμέικο Νοσοκομείο Βαλουκλή θεραπεύτηκαν 60 γυναίκες που υπέστησαν βιασμό.

Πόσοι από τις εκατοντάδες χιλιάδες  που διέπραξαν αυτές τις βαρβαρότητες δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν όπως τους άξιζε; Κανείς. Μετά τα Γεγονότα μπαγλάρωσαν 40-50 Κομμουνιστές που δεν είχαν καμία σχέση με όλα όσα συνέβησαν . Έτσι όλη αυτή η βαρβαρότητα παρέμεινε ατιμώρητη.

Η 6η-7η Σεπτεμβρίου είναι μια σελίδα φοβερής ντροπής. Είναι ένα γεγονός που μας υπενθυμίζει ότι η αναισχυντία μας δεν ξεκινά σήμερα αλλά έχει μακριά ιστορία.

Είναι ένα γεγονός που θυμάται με ντροπή και θλίψη κάθε ευσυνείδητος άνθρωπος.

Ο Μεχμέτ Αλή Μπιράντ ανήκε σε αυτούς τους ευσυνείδητους ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα. Ο Μπιράντ περιγράφει εκείνες τις μέρες:” Όταν ανέβηκα από το Καράκιοϊ στο Τούνελ τα έχασα.  Η εικόνα ήταν τρομακτική. Ολόκληρη η λεωφόρος του Πέρα θύμιζε πεδίο μάχης με σπασμένες τις βιτρίνες των καταστημάτων και από τι δυο πλευρές και πεταμένα τα εμπορεύματα στο δρόμο. Ήμουν παιδί και δεν μπόρεσα να καταλάβω ακριβώς τι γινόταν. Εκείνο που πρόσεξα ήταν ότι ορισμένα μαγαζιά παρέμεναν ανέπαφα από τις λεηλασίες και τις καταστροφές. Κοίταξα τις βιτρίνες τους. Είχαν όλες τουρκική σημαία στις προθήκες τους.  Όλα όσα καταστράφηκαν είχαν στις πόρτες τους ρωμέικα ονόματα.

Την ώρα που ισοπέδωναν τις περιουσίες,  ό,τι είχαν και δεν είχαν οι Ρωμιοί δεν έπληξαν ούτε ένα σκουπίδι Τούρκου. Γιατί; Γιατί έτσι γίνονται οι οργανωμένες δουλειές.  Είχαν σημαδέψει τις πόρτες των Ρωμιών. Έδειξαν τους στόχους στους επιτιθεμένους. Αυτό που συνέβη ήταν ένα φοβερό έργο που  διέπραξαν από κοινού κράτος και πολίτες μαζί.

Είναι ένα παράδειγμα των φοβερών και ντροπιαστικών γεγονότων που επαναλαμβάνονται διαρκώς  στην Τουρκία.

Είναι μόνο μερικές μέρες από τις σκοτεινές σελίδες που δεν αντιμετωπίζουμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Είναι δυο μέρες του Σεπτέμβρη που επαναλαμβάνονται διαρκώς στο ημερολόγιο της ιστορίας του τόπου επειδή ακριβώς δεν αντιμετωπίζονται ποτέ  κατά πρόσωπο.”