Ρομπότ.
Αν είσαι καλτ τύπος και μεγάλωσες με Power Rangers και Transformers, σκέφτεσαι το Megatron ή νταλίκες που μεταμορφώνονται σε… ανθρωπόμορφες νταλίκες! Αν είσαι καλαίσθητος οπαδός της επιστημονικής φαντασίας, μάλλον ο νους σου πάει στον Ισαάκ Ασίμοφ, στο Φίλιπ Κ. Ντικ, στο Σόνι του I, Robot ή στο Wall-E και την Eve του πιο σπουδαίο ντισνεϊκού animation που γεννήθηκε τον 21ο αιώνα. Όμως μπορεί και να μην έχεις την παραμικρή σχέση μ’ όλα αυτά, κι έτσι, όταν ακούς “ρομπότ” σκέφτεσαι: “παιδιαρίσματα”. Λοιπόν, δεν φαντάζεσαι πόσο άδικα δίκιο έχεις.
Είναι όντως παιδιά, μα καθόλου δεν “παιδιαρίζουν”. Απλώς εκεί που κάποιοι παίζουν μπάλα, κάποιοι πάνε για μπάσκετ, για μουσικά όργανα, κολύμβηση, σκάκι ή γυμναστήριο, αυτά τα πιτσιρίκια αποφάσισαν ν’ αρχίσουν ένα λίγο διαφορετικό χόμπι:
Την Εκπαιδευτική Ρομποτική!
Και για τις 6 ελληνικές ομάδες του ντοκιμαντέρ της COSMOTE “THE REAL ROBOKIDS“, όλα ξεκίνησαν περίπου με τον ίδιο τρόπο. Όπως ξεκινούν (ή τέλος πάντων, θα ‘πρεπε να ξεκινούν) τα όνειρα και τα ταξίδια ενός παιδιού: μ’ έναν εμπνευσμένο δάσκαλο. Μ’ έναν ενήλικα που αποφάσισε να “σπαταλήσει” χρόνο για να γνωρίσει στους μαθητές του έναν καινούριο κόσμο. Ή μ’ ένα γονιό που ασχολήθηκε, έψαξε, είδε τα ενδιαφέροντα του παιδιού του και προσπάθησε να τα καλύψει. Αποτέλεσμα; “Τι λέτε, παιδιά; Θέλετε να φτιάξουμε κάνα… ρομπότ;”.
“Όταν ήμασταν στο δημοτικό, ήρθε καινούριος καθηγητής. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι είναι αυστηρός. Λέω: ‘ωχ! την κάτσαμε!'” είπε ο Νάσος, μαθητής γυμνασίου πια, και μέλος των Teamwork Optimum. “Μας ρώτησε αν θέλουμε ν’ ασχοληθούμε μ’ ένα νέο πρότζεκτ. Δηλώσαμε, και μας έβαλε να γράψουμε μια έκθεση. Δεν ήθελε να δει αν είμαστε αρθρογράφοι, ήθελε να δει ποιος θ΄ασχοληθεί στ’ αλήθεια με την ψυχή του. Ε, μας διάλεξε κι αρχίσαμε από τότε να πηγαίνουμε, τα απογεύματα, μέχρι και σήμερα”.
“Αν θαυμάζω έναν άνθρωπο πάρα πολύ, σίγουρα είναι ο προπονητής μας” λέει η Εύα των Smartbirds.
Τόσο απλά μα και τόσο σύνθετα, ο ενθουσιασμός γυρνάει τη μίζα στα παιδικά μυαλά – η COSMOTE βάζει πλάτη, όπως εδώ και χρόνια κάνει προσπαθώντας ενεργά για την προώθηση της εκπαιδευτικής ρομποτικής και του STEM στα σχολεία – κι ύστερα, ξεκινάει η δουλειά. Προγραμματισμός, κατασκευή, βλέπεις υπάρχουν κι εδώ διαφωνισμοί, υπάρχουν στόχοι και κανόνες. Κι είναι ακριβώς αυτοί οι στόχοι κι οι κανόνες που κάνουν τα παιδιά να μη χάνουν το ενδιαφέρον τους. Πιο απλά: όχι μόνο θα φτιάξουμε ρομπότ, αλλά αυτό το ρομπότ θα μπορεί να βλέπει χρώματα, να σηκώνει αντικείμενα, ν’ αναγνωρίζει συναισθήματα, να προσαρμόζεται, να παίζει ποδόσφαιρο. Κι αν είμαστε καλοί, θα τοποθετεί τουβλάκια στις σωστές τρύπες, θα βοηθάει ανθρώπους σε ανάγκη, θα κάνει διαλογή σκουπιδιών και… θα σκοράρει!
Τώρα βέβαια, αν είσαι “μεγάλος” και λιγουλάκι πεζός, θα πεις: “Ε, και; Παιδιά που παίζουν με κουμπάκια. Και τι κερδίζουν; Πού μπορούν να πάνε μ’ όλες αυτές τις ώρες που χάνουν για ν’ ασχολούνται με μπλιμπλίκια;”. Λοιπόν, κοίτα, μπορούν να πάνε ως…
…και σε Ολυμπιάδα!
Βεβαίως, όπως ακριβώς τ’ ακούς: Ολυμπιάδα Ρομποτικής. Στην οποία, με την ευκαιρία, οι δικές μας ομάδες όχι μόνο πήγαν, αλλά έφεραν πίσω και τη μεγαλύτερη συλλογή μεταλλίων από κάθε άλλη χώρα. ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (μόνο η Ρωσία μας έφτασε, αλλά ΔΕΝ μας πέρασε! Χειροκρότημα, Βολές Καμπούρη, γκολ ο Χαριστέας, Βάλ’ το αγόρι μου!, τίποτα – τίποτα δεν μας σταματά).
Όλο αυτό το μαγικό ταξίδι της Ελλάδας στους αγώνες, θα το δεις στο ντοκιμαντέρ “ΤHE REAL ROBOKIDS” της CΟSΜΟΤΕ, και ξέρεις τι άλλο θα δεις εκεί μέσα; Θα δεις περήφανους γονείς, πραγματικά χαρούμενους για τα παιδιά τους. Θα δεις καθηγητές να κερδίζουν για τις “χαμένες ώρες” που πρόσφεραν σ’ αυτά τα παιδιά, όσα καμιά εκπομπή στην τηλεόραση – βράδυ στον καναπέ με νάτσος, δεν θα μπορούσε να τους προσφέρει. Θα δεις πιτσιρίκια που ξαφνικά μεγάλωσαν, είδαν τι πάει να πει δουλειά, ελπίδα, συνεργασία. Πώς βρίσκεις ένα όνειρο, και πώς το κυνηγάς. Πώς ξεκινάς με συνεργάτες και καταλήγεις με φίλους. Κι αυτό το τελευταίο, ίσως και να ‘ναι το σημαντικότερο γιατί…
Λοιπόν, να: κάπου στη μέση του ντοκιμαντέρ, είδα εκατοντάδες παιδιά απ’ όλα τα μέρη του κόσμου να διασκεδάζουν παρέα. Είχε τελειώσει ο διαγωνισμός για τη μέρα εκείνη, ήταν πια βράδυ κι είχε “γιορτή φιλίας”. Και ξαφνικά οι διαγωνιζόμενοι χωρίζονται, μπερδεύονται μεταξύ τους, φτιάχνουν διαφορετικές ομάδες για να γελάσουν, να παίξουν, να περάσουν καλά (“Αυτή είναι η Ντέντε, η φίλη μου απ’ τη Μαλαισία” λέει η Μαρία των Smartbirds, κι ένα χαμογελαστό κορίτσι χαιρετάει την κάμερα). Και να σου πω κάτι; Αν δεις τόσες χαρούμενες φάτσες να διασκεδάζουν παρέα, τότε θα ξέρεις κι εσύ αυτό που τα παιδιά ήδη ξέρουν: αν θες να νικήσεις το μίσος, την έχθρα, το κακό ανάμεσα στους λαούς, δώσε στους ανθρώπους κίνητρα να μαζευτούν όλοι μαζί, να γνωριστούν, να βγουν απ’ τη φούσκα του “εμείς” και ν’ αναγνωρίζουν το εμείς σ’ όλη τη γη.
Τότε, θα ‘χουν ήδη κερδίσει…
Υ.Γ. “Βγήκαν ήδη τα θέματα για την Ολυμπιάδα του 2020 στον Καναδά. Έχουμε ξεκινήσει την προετοιμασία, κι αν περάσουμε απ’ τον πανελλήνιο διαγωνισμό το Μάιο, θα είμαστε εκεί!” είπε ο Γιώργος, μαθητής λυκείου των Teamwork Optimum. Οπότε, καταρχάς, φυλαχτείτε ΞΑΝΑΡΧΟΜΑΣΤΕ. Αλλά είπε και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: “Αν η γη υπάρχει μετά από 10 χρόνια” (αισιόδοξος!) “θα ήθελα, με τις εμπειρίες που θα έχω αποκτήσει, στο μέλλον ν’ ασχοληθώ κι επαγγελματικά με τη ρομποτική“. Στο εύχομαι, παλίκαρε! Και σ’ εσένα και σ’ όλους τους άλλους. Η ελπίδα μας για τα θαύματα του αύριο στην ιατρική, τα μέσα μεταφοράς, τα σπίτια, η ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, έτσι κι αλλιώς είστε εσείς.
Καλή τύχη!
