Ο Γεώργιος Κατσάνης γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1934 στο Σιδηρόκαστρο, μια πεδινή πόλη του Νομού Σερρών. Πατέρας του ήταν ο Χρίστος Κατσάνης και μητέρα του η Αγγελική Σκαρλάτου και οι δύο πρόσφυγες από το Χάσβουγα, ένα χωριό της Ανατολικής Θράκης. Έχοντας μια μικρότερη αδελφή, την Ειρήνη, στην οποία είχε και αδυναμία. Από μικρός ξεχώριζε για τον καλό του χαρακτήρα και για την αγάπη του προς την πατρίδα. Μεγάλη του αγάπη ήταν όμως ο αθλητισμός, τον οποίο και ακολούθησε όταν εντάχθηκε στον Γυμναστικό Σύλλογο του «ΗΡΑΚΛΗ» στη Θεσσαλονίκη, όπου διακρίθηκε για τις επιδόσεις του στους δρόμους ταχύτητας 100 και 200 μέτρων. Όνειρό του ωστόσο ήταν να γίνει στρατιωτικός, έχοντας ως πρότυπο τον στρατιωτικό Κωνσταντίνο Δαβάκη, συνταγματάρχη πεζικού, που πολέμησε στα βουνά της Πίνδου.
Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα στις 8 Οκτωβρίου 1952. Εισέρχεται στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, την οποία ολοκλήρωσε το 1955 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Υπηρέτησε στη Σχολή Πεζικού και διετέλεσε εκπαιδευτής του βασιλιά Κωνσταντίνου. Περνώντας με άριστα όλες τις δοκιμασίες, το 1956, τοποθετείται στις Ειδικές Δυνάμεις προσθέτοντας σημαντική αξία και συνδέοντας το όνομά του με τη λαμπρή ιστορία των Καταδρομών.
Ο ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης διακρινόταν από βαθιά αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ήθος, τόλμη και ανδρεία. Επρόκειτο για μια επιβλητική παρουσία και προσωπικότητα με άρτια στρατιωτική κατάρτιση και αφοσίωση στο καθήκον και την πατρίδα του, που δεν άργησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των συναδέλφων του. Λειτουργούσε πάντα ριψοκίνδυνα, θέτοντας ακόμη και την ίδιά του τη ζωή σε κίνδυνο. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του στο 324 Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης μετά από μια πτώση κατά τη διάρκεια στρατιωτικών επιδείξεων στο Καυταντζόγλειο, γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, την Εριφύλη Πανωρίδου, την οποία παντρεύτηκε στις 21 Ιουνίου 1964. Μαζί της απέκτησε δύο τέκνα, την Αγγελική και την Ευανθία.
Ο Κατσάνης επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Κύπρο, το 1966, με την ιδιότητά του ως στρατιωτικός και υπηρέτησε στην 31η Μοίρα Καταδρομών. Λίγο αργότερα, όμως, επέστρεψε στην Ελλάδα για σκοπούς εκπαίδευσης. Τον Αύγουστο του 1973, μετά από δικό του αίτημα επέστρεψε στην Κύπρο, αναλαμβάνοντας τη Διοίκηση της 33ης Μοίρας Καταδρομών, η οποία είχε έδρα της το Πέλλα Πάις στην Κερύνεια.
Ξημερώματα της 20ής Ιουλίου 1974, ενώ η Μοίρα Καταδρομών βρισκόταν στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, ως διοικητής ο Κατσάνης ενημέρωσε τους καταδρομείς του ότι έπρεπε να ετοιμαστούν για να αναχωρήσουν για το Πέλλα Πάις. Καθώς η Μοίρα ήταν έτοιμη για αναχώρηση η τούρκικη αεροπορία άρχισε τον βομβαρδισμό κατά του αεροδρομίου, του ΡΙΚ, του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ και του στρατοπέδου Αθαλάσσας. Παρά την επίθεση που δέχτηκε η 33η Μοίρα Καταδρομών, κατά τη μεταφορά της, κατάφερε τελικά να φτάσει το απόγευμα στο στρατόπεδο στο Πέλλα Πάις.
Μετά από διαταγή επιχειρήσεων που εξέδωσε ο διοικητής των Καταδρομών, ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Κομπόκης, ακολούθησε το γνωστό «Σχέδιο Λαβίδα». Ο ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης συγκέντρωσε όσους διαθέσιμους άνδρες είχε στους δύο λόχους κρούσεως της 33ης Μ.Κ. και γύρω στις 19:00 τους ανακοίνωσε την αποστολή τους, που ήταν αρχικά η κατάληψη της περιοχής «Πετρομουθιών» με τελικό στόχο την κατάληψη του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα. Ως ώρα κρούσεως ορίστηκε η εντεκάτη βραδινή. Με ένα δικό του τρόπο που μόνο αυτός γνώριζε, εμψύχωσε τους καταδρομείς του λέγοντας: «Κομάντος μου, μην ξεχνάτε όταν τελειώνουν οι σφαίρες και οι φυσικές δυνάμεις, πολεμάει η ψυχή…» και ξεκίνησαν για την ηρωική και επικίνδυνη αποστολή τους.
Επικεφαλής της αποστολής τής ομάδας και των ανδρών του δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον διοικητή Γεώργιο Κατσάνη. Στις 23:00, λοιπόν, ο διοικητής έδωσε διαταγή για γενική έφοδο. Με στρατηγική την οποία σχεδίασε και εκτέλεσε ο ίδιος, με τους άνδρες του, αιφνιδίασε τους Τούρκους.
Στις 23:45 ρίφθηκε από τον ίδιο τον διοικητή πράσινη φωτοβολίδα, που σηματοδοτούσε την απόλυτη επιτυχία της επιχείρησης. Απέμενε πλέον, ο τελικός στόχος που δεν ήταν άλλος από την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα. Οι λυσσαλέες μάχες συνεχίστηκαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 21ης Ιουλίου. Στις 3:00 π.μ. η Μοίρα βάλθηκε από εχθρικά πυρά και στη συνέχεια από την τουρκική αεροπορία.
Ο ηρωικός ταγματάρχης Κατσάνης, αν και διαισθάνθηκε τον θάνατο και την προδοσία, δεν οπισθοχώρησε. Έμεινε εκεί για να φυλάει Θερμοπύλες. Θυσιάστηκε για τα ιδανικά της πατρίδας και της ελευθερίας.
Αθάνατος ο θρυλικός διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών
Ο Γεώργιος Κατσάνης ήταν ένας πραγματικός ηγέτης, ένας αληθινός κομάντο με ψυχή Μακεδόνα. Ο αετός του Αγ. Ιλαρίωνα δεν δίστασε λεπτό μπροστά στον θάνατο και όταν πλέον κατάλαβε ότι η βοήθεια δεν θα έφτανε ποτέ δεν δίστασε. Χωρίς καμιά ελπίδα έμεινε και πολέμησε εκεί, γιατί έπρεπε. Ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, ο διοικητής επέλεξε το δεύτερο, τίμησε τη στολή και τα «Τολμονίκια» στα μανίκια του.
Οι μάχες σκληρές και άνισες. Γύρω στις 9:00 π.μ. ο διοικητής Κατσάνης σε προωθημένη θέση μάχης, μετά την κατάληψη οικίσκου, δέχτηκε σφαίρα Τούρκου ελεύθερου ακροβολιστή από σημείο που δεν μπορούσε να ελεγχθεί, λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους. Η σφαίρα έπληξε θανάσιμα τον διοικητή, ο οποίος έπεσε αιμόφυρτος στο έδαφος. Συνεχείς σφαίρες έπεφταν στο σημείο όπου έπεσε ο διοικητής. Η μάχη κράτησε δύο ολόκληρες ώρες.
Η αγωνία έφτασε στο τέλος… Μετά από 46 ολόκληρα χρόνια, τα οστά του ταγματάρχη Γεώργιου Κατσάνη, του θρυλικού διοικητή της 33ης Μοίρας Καταδρομών, ο οποίος έπεσε ηρωικά μαχόμενος στις άγριες παρυφές του Αγίου Ιλαρίωνα, έχουν ταυτοποιηθεί. Πριν από περίπου μία εβδομάδα. Τα ιερά οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στα κατεχόμενα, μαζί με άλλων συμπολεμιστών του. Σύντομα θα γίνει παράδοση των οστών του και μεταφορά τους για ταφή στην Ελλάδα. Αθάνατος!
TA «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ», ΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΝ
«Γι’ αυτό αιώνια θα σ’ ευγνωμονούμε. Σου χρωστάμε την Κερύνεια ελεύθερη. Το σπουδαιότερο, οφείλουμε την ταφή σου. Συγχώρησέ μας για την εγκατάλειψη του άψυχου κορμιού σου. Σ’ αφήσαμε ψηλά στον Πενταδάκτυλο, ανάμεσα στις άγριες κορφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα χέρια των Τούρκων. Πίστεψέ μας, πραγματικά προσπαθήσαμε, μα δεν τα καταφέραμε. Φάνηκες κατά πολύ ανώτερός μας. Ελπίζουμε η ψυχή σου να μας συγχωρέσει».
