Ένας Έλληνας της Β. Ηπείρου “μαστιγώνει” το ελλαδικό κράτος που εφαρμόζει πολιτικές στον Ελληνισμό της διασποράς, οι οποίες συνοψίζονται στην κραυγή “‘σα ξένα είμαι Έλληνας και ‘σην Ελλάδα ξένος”
Το κείμενο μου το έστειλε ένας άγνωστος σε μένα φίλος της ιστοσελίδα μας.
Θέλει πολλά κουράγια να διαβάσεις αυτό το κείμενο, στο οποίο δεν έχω πειράξει τίποτε, ούτε κόμμα:
Το 1993 ένα ζευγάρι με δύο παιδιά στην αγκαλιά τους το ένα τεσσάρων και το άλλο τριών χρόνον, κυνηγούσαν ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους. Έπρεπε να περπατήσουν το πολύ δέκα χιλιόμετρα αλλά ήταν δύσκολο ταξίδι χωρίς επιστροφή γιατί τα όνειρα τούς δεν τα έκαναν σε ένα κράτος που είχε κατάρρευση.
Ξεκίνησαν το ταξίδι βράδυ με μερικούς άλλους χωριανούς τους όλοι νέοι και οι περισσότεροι με μικρά παιδιά στην πλάτη τους, πέρασαν τα σύνορα σιωπηλά με τον φόβο να μην τούς πιάσουν . Την επόμενη μέρα βρέθηκαν σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ δεν νομίζω να το ονόμαζαν hot spot τότε.
Βαθειά μέσα τους πίστευαν ότι θα καταφέρουν να δημιουργήσουν τα όνειρα τούς. Έφτιαξαν κάποια χαρτιά για να είναι νόμιμοι στην Ελλάδα μας.
Ξεκίνησαν να δουλεύουν πολύ εύκολα γιατί μιλάγανε και γράφανε Ελληνικά. (Εξάλλου αυτή ήταν η γλώσσα τους). Νοίκιασαν ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης, η Εκκλησία 200 μέτρα μακριά βάφτισαν τα παιδιά τους και γράφτηκαν στο νηπιαγωγείο.
Στην τρίτη γυμνασίου ρωτάει μια καθηγήτρια θρησκευτικών την πρώτη μέρα στο σχολείο. Ποιό παιδί είναι από άλλη χώρα. Δεν σήκωσε κάνεις το χέρι κανένας.
Κάποια στιγμή ρωτάει το παιδί τον δύο γωνιών . Εσύ παιδί μού γιατί δεν σηκώνεις το χέρι σού.
Τότε το παιδί της απαντάει είμαι από την Σμηνετση είναι στην Βόρειο Ήπειρο είμαι Έλληνας κυρία μού.
Οι γονείς τού παιδιού είχαν την παιδία και την κουλτούρα να προετοιμάσουν τα παιδιά τούς για τον ρατσισμό που θα αντιμετωπίσουν στην κοινωνία. Έναν άδικο ρατσισμό γιατί πρωτεργάτης αυτού τού ρατσισμού ήταν το Ελληνικό κράτος.
Άφησε τούς ομογενής στο έλεος κάθε κυβέρνησης να τούς αντιμετωπίζει όπως όπως αυτή κρήνη ανθρώπους με ίδια κουλτούρα,γλώσα, θρησκεία ,παιδεία.
Πέρασαν 28 χρόνια από τότε που με κουβαλούσαν οι γονείς στην αγκαλιά τούς για να φτιάξουμε μαζί μια καινούρια ζωή και τώρα σκέφτομαι το παρελθόν αλλά το μέλλον είναι δύσκολο για την Ελλάδα μού.
Αναρωτιέμαι πώς μια χώρα σαν την Ελλάδα θα δεχτεί τόσο εύκολα μετανάστες τρίτων χωρών με άλλη κουλτούρα άλλη γλώσσα άλλη θρησκεία όταν πέρασαν τόσα χρόνια να δεχτούν τούς γονείς μού και εμένα .(Που είμαστε Έλληνες ομογενής)
Είναι έτοιμη να δεχτεί σε σχολείο παιδιά με άλλο χρώμα άλλη θρησκεία και κουλτούρα . Είναι έτοιμη να δημιουργήσει σπίτια, δουλειές για αυτούς που θα μείνουν να δημιουργήσει ναούς π.χ.(τζαμί) να πηγαίνουν όπως με πήγανε η μάνα μού στην έκλεισα εμένα της Κυριακές.
Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εκπαιδεύσουν τον λαό τούς για αυτό και οχι να κρατάνε κλειστά χαρτιά για άλλη μια φορά και ξαναλέω είναι δύσκολο για όλους μας αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
