Εδώ θα δώσουμε μερικές σύντομες πληροφορίες για εκείνους τους Έλληνες αξιωματικούς που διοικούσαν ελληνικά τμήματα που δραστηριοποιούνται στη Μικρά Ασία ή τη Θράκη κατά την περίοδο από τον Μάιο του 1919 έως τον Νοέμβριο του 1920.
Πηγές θα είναι η Μεγάλη Ελληνική Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια (έκδοση 1927-1929) και αυτή η εξαιρετική θέση που συνοψίζει τα χαρακτηριστικά και την εκπαίδευση του ελληνικού σώματος αξιωματικών που θα πολεμούσε ενάντια στην Τουρκική Μεγάλη Εθνοσυνέλευση
Θα ακολουθήσω τον αριθμημένο χαρακτηρισμό διαίρεσης, αν και μέχρι τον Νοέμβριο του 1920 πολλά τμήματα είχαν όνομα και όχι αριθμούς. Όλες οι ημερομηνίες είναι στο Παλαιό Ημερολόγιο
Ας ξεκινήσουμε με την 1η Κατηγορία, γνωστή και ως “Σιδηρού τμήματος”, την πρώτη ελληνική μεγάλη μονάδα που έφτασε στη Μικρά Ασία Μεταξύ 2 Μαΐου 1919 και Ιουνίου 8th 1920 διοικήθηκε το τμήμα από τον συνταγματάρχη (Πεζικό) Νικόλαο Ζαφειρίου.
Ο συνταγματάρχης Ζαφειρίου γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1871. Έτσι ήταν 48 χρονών όταν διέταξε τον Ι. Ήταν απόφοιτος της σχολής Ευελπίδων (1894). Είχε προηγούμενη εμπειρία προσωπικού και είχε παρακολουθήσει τη Γαλλική Αποστολή “Προπαρασκευαστική Σχολή Λειτουργού Προσωπικού” το 1911, μια πρώιμη προσπάθεια δημιουργίας μιας Πολεμικής Σχολής στην Ελλάδα. Το 1913 πήγε στο Παρίσι με στόχο να παρακολουθήσει το διάσημο Εcole Superieure de Guerre, αλλά η έναρξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου σήμαινε ότι δεν μπορούσε να τελειώσει τα μαθήματα.
Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης του 1915 δεν του δόθηκε μια μεγάλη διοίκηση μονάδας. Μπήκε στο κίνημα Εθνικής Άμυνας και του δόθηκε ηγεσία του 1ου Συντάγματος των Σερρών, συμμετέχοντας στη Μάχη του Skra του 1917. Το 1918 του δόθηκε ηγεσία της Στρατιωτικής Διοίκησης της Θήβας και του είχε ανατεθεί η καταστολή αντιβενιζιστικών ανταρτήσεων στον ελληνικό στρατό.
Τον Μάιο διετέλεσε επικεφαλής του 1ου τμήματος, προορίζονταν αρχικά να ενταχθεί στο υπόλοιπο Σώμα της Ρωσίας, προσγειώθηκε στη Σμύρνη / Σμύρνη, αλλά έπρεπε να μοιραστεί τη διοίκηση με τον Έλληνα Ύπατο Αρμοστή, Κομόντορ Ηλία Μαυρούδη. Αυτό είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την ελληνική προσπάθεια.
Ήταν αρχηγός του ελληνικού στρατού κατοχής κατά τις πολλές αποτυχίες του 1919 (Bergama, Aydin, Menemen). Κρίθηκε υπεύθυνος ως διοικητής και έπρεπε να εγκαταλείψει τη διοίκηση του τμήματος Ι τον Ιούλιο του 1919. Μετά από αυτό δεν του δόθηκε οποιαδήποτε κύρια εντολή μονάδας ή χρησιμοποιείται με οποιονδήποτε ενεργό τρόπο.
Μετά το 1922 του δόθηκε η θέση του Αναπληρωτή Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, προήχθη στον Αρχηγό (1925) και στη συνέχεια διοίκησε το Στρατιωτικό Σώμα Α και Β. Αποσύρθηκε από το στρατό το 1926 και πέθανε στην Αθήνα το 1947.
Αντικαταστάθηκε στην διοίκηση του τμήματος Ι από τον Συνταγματάρχη (Μηχανικούς) Ζαφέρριο Παπαθανασίου. Γεννήθηκε το 1872 στην Άμφισσα. Ήταν 47 όταν του δόθηκε εντολή. Τελείωσε την σχολή Ευελπίδων το 1894. Ήταν ένας από τους αξιωματικούς στην αποστολή Βάσου στην Κρήτη το 1897, και ήταν επιφορτισμένος με την οχύρωση των Θεσσαλικών συνόρων. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και εντάχθηκε στο κίνημα Εθνικής Άμυνας του 1916.
Κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο Αρχηγός Μηχανικής του Στρατού Α. Έλαβε τη διοίκηση του τμήματος Ι τον Ιούνιο / Ιούλιο του 1919 και επέβλεψε τις επιχειρήσεις κατά των ανταρτών στο μέτωπο του Μαίανδρου. Ήταν διοικητής κατά τη διάρκεια της ελληνικής θερινής επίθεσης του 1920.
Με την αλλαγή καθεστώτος του Νοεμβρίου 1920 απομακρύνθηκε από το στρατό. Ανακαλέστηκε το 1922 και του δόθηκε ηγεσία του Στρατού έως το 1925. Στη συνέχεια αποσύρθηκε από το Στρατό ως Υπολοχαγός.
Κλήθηκε πίσω το 1926, μετά την πτώση του καθεστώτος Πάγκαλου, και έδωσε την Διοίκηση Αεροπορικής Άμυνας. Το 1929 αυτοκτόνησε στην Αθήνα. Αυτό στη συνέχεια καλύπτει την 1η κατηγορία. Στη συνέχεια θα είναι το τμήμα ΙΙ.
ΙΙ Τομέας. Από τις 7 Ιουλίου 1919 έως τις 8 Ιουνίου 1920 η Διεύθυνση ΙΙ διοικούνταν από τον Στρατηγό Νικόλαο Βλαχόπουλο. Ο Βλαχόπουλος γεννήθηκε το 1868. Ήταν 51 ετών όταν ανέλαβε τη διοίκηση του Τμήματος ΙΙ. Αποφοίτησε από την σχολής Ευελπίδων το 1888 (στο Πυροβολικό). Σημειώνεται ότι έκανε περαιτέρω εκπαίδευση εκτός Ελλάδας, αλλά δεν έχω πληροφορίες για το πού και τι. Ήταν καθηγητής στην Ευελπίδων.
Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Δεν υπηρετούσε σε μια μεγάλη μονάδα κατά την κινητοποίηση του 1915. Το 1918 του δόθηκε IV διαίρεση, και στη συνέχεια το 1919 IIδιαίρεση, το οποίο διοικεί κατά τη διάρκεια της ελληνικής αποστολής στην Κριμαία. Διέταξε το τμήμα στην άφιξή του στη Μικρά Ασία. Μεταξύ 8 Ιουνίου 1920 και 24 Ιουλίου 1920, αντικαταστάθηκε από τον συνταγματάρχη Γαργαλίδη. Επέστρεψε στη διοίκηση τον Ιούλιο και το κράτησε μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου 1921.
Ήταν ένας από τους λίγους μεγάλους διοικητές της μονάδας που δεν αντικαταστάθηκε αμέσως με την αλλαγή καθεστώτος του Νοεμβρίου 1920. Τον Φεβρουάριο απομακρύνθηκε από τη διοίκηση και έφυγε από το στρατό μέχρι το 1922. Με την αλλαγή καθεστώτος του 1922, επανήλθε στον στρατό και του δόθηκε η θέση του Τσιφλ της Υπηρεσίας Στρατού το 1922-1924. Στη συνέχεια θα υπηρετήσει ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Στρατού το 1927-1928. Αποσύρθηκε λίγο μετά και πέθανε στην Αθήνα το 1957.
Για μια σύντομη αλλά κρίσιμη περίοδο, η Διεύθυνση ΙΙ διοικούνταν από τον Συνταγματάρχη (Πεζικό) Παναγιώτης Γαργαλίδης. Γεννήθηκε το 1870 στη Μεσσήνη. Ήταν απόφοιτος της μη στρατιωτικής σχολής αξιωματικών (η οποία προήγαγε NCO σε αξιωματικούς). Ήταν βετεράνος του Πολέμου του 1897, τραυματίστηκε στον Ντόμοκο και υπηρέτησε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Προσχώρησε στο Εθνικό Αμυντικό Κίνημα Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο διέταξε το 35ο σύνταγμα. Συμμετείχε στην Εκστρατεία της Κριμαίας.
Διέταξε το τμήμα ΙΙ στη Μικρά Ασία, ως προσωρινή αντικατάσταση του Βλαχόπουλου, προτού του δοθεί ηγεσία του τμήματος Μαγνησίας / ΧΙ, το οποίο διέταξε τον Φεβρουάριο του 1921. Απομακρύνθηκε από την διοίκηση με την αλλαγή καθεστώτος του Νοεμβρίου 1920. Και πάλι όμως αργότερα, από άλλους. Στη συνέχεια δεν ήταν ενεργός μέχρι την κατάρρευση του 1922. Ενεργοποιήθηκε εκ νέου από την κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, και έλαβε τη διοίκηση του Στρατού Σώματος Γ του στρατού Hebrus.
Προήχθη σε Στρατηγός. Εκεί έγινε στενός συνεργάτης με τον Στρατηγό Γεώργιο Λεωναρδόπουλο. Και οι δύο περιθωριοποιήθηκαν από την κλίκα Πάγκαλου, καθώς ο Γαργαλίδης ήταν υποστηρικτής του Πλαστήρα. Ένιωσε ότι ο Πλαστήρας δεν εκτιμούσε την υπηρεσία του. Αντιδρώντας σε μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια με πολλούς μεσαίους και κατώτερους αξιωματικούς που ήταν δυσαρεστημένοι με τις πολιτικές προσωπικού Πάγκαλου – Πλαστήρα. Εκείνος και ο Λεονδαδόπουλος δέχτηκαν την ηγεσία μιας συνωμοσίας μετριοπαθών βασιλικών αξιωματούχων, κυρίως μεγαλοπρεπών, και του Ιωάννη Μεταξά που ήθελαν να ανατρέψουν το σύστημα Πλαστήρας-Πάγκαλου-Γονατά. Δοκίμασαν μια απόπειρα πραξικοπήματος το 1923, το οποίο συντρίφθηκε γρήγορα.
Ως αποτέλεσμα, απελάθηκε από το στρατό, υποβιβάστηκε και τιμωρήθηκε με θανατική ποινή. Η παρέμβαση
του Πάπα, οδήγησε στην ποινή του να μετατραπεί σε φυλάκιση (εικόνα, κέντρο Γαργαλίδη και Λεωρδανόπουλος ως κρατούμενοι).
Οι Γαργαλίδης-Λεωρναδόπουλος Putsch παρείχε την ευκαιρία στους ριζοσπαστικούς Ρεπουμπλικάνους να πάρουν την εξουσία και να εκδιώξουν από το στρατό έναν τεράστιο αριθμό αξιωματικών (1200). Οι Γαργαλίδης-Λεωρναδόπουλος αφέθηκαν ελεύθεροι σε έξι μήνες. Έγινε αφοσιωμένος Μοναρχικός, εκστρατεύοντας κατά της Δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 1924. Συνελήφθη και πάλι κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Πάγκαλου στην ελληνική πολιτική.
Μετά από εκείνη την περίοδο, συμπεριλήφθηκε ως πολιτικό μέλος στην επιτροπή για την αναθεώρηση των αποφάσεων απέλασης στρατιωτικών. Το 1935 επανήλθε στο στρατό με το αξίωμα του στρατηγού. Πέθανε το 1942.
Μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες
εδώ.
Το 3η διαίρεση άργησε αργά στη Μικρά Ασία, φτάνοντας τον Αύγουστο του 1920, μετά το τέλος της ελληνικής θερινής επίθεσης. Από την 1η Ιουνίου 1920 και μέχρι τις 15 Ιουλίου 1921, το τμήμα διοικούνταν από τον Στρατηγό Νικόλαο Τρικούπη, τον άτυχο διοικητή του Στρατού του Στρατού το 1922. Οι Τρικούπιδες προέρχονταν από την ευρύτερη οικογένεια Τρικούπης στο Μεσολόγγι και ήταν μακρινός συγγενής του Πρωθυπουργού Χάριλου Τρικούπη. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1868. Έτσι ήταν 52 το 1920. Τελείωσε την σχολή Ευελπίδων το 1888, ως αξιωματικός του πυροβολικού. Μεταξύ 1890 και 1895, οι Τρικούπιδες υπηρέτησαν ως αξιωματικοί του γαλλικού στρατού και παρακολούθησαν το École supérieure de guerre. Υπηρέτησε στον Πόλεμο του 1897. Το 1904 διορίστηκε στο Σώμα του Γενικού Επιτελείου, μια προσπάθεια πυρήνα για τη δημιουργία ενός πραγματικού Γενικού Επιτελείου που καταργήθηκε το 1909.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους ήταν ο Αρχηγός του Τμήματος III. Στην κινητοποίηση του 1915 ήταν αρχηγός του Στρατού Σώματος Γ. Δεν εντάχθηκε στο κίνημα Εθνικής Άμυνας. Του δόθηκε διοίκηση του τμήματος ΙΙΙ το 1918. Διέταξε επίσης τη Μικτή Ταξιαρχία Κορυτσάς το 1920. Έφτασε στη Μικρά Ασία τον Αύγουστο του 1920, ως διοικητής του τμήματος III. Ήταν μια από τις λίγες μεγάλες μονάδες του υπαλλήλου που δεν αφαιρέθηκε από την εντολή. Το υπόλοιπο της δραστηριότητάς του ως διαιρέτης διοικητής και η ζωή του μετά τον πόλεμο είναι ένα θέμα για το μέλλον.
Στη συνέχεια είναι οι διαιρέσεις Κυδωνιών και Κρήτης, οι οποίες ενσωματώθηκαν σε ένα σχηματισμό τον Δεκέμβριο του 1920, και αργότερα έγιναν V διαίρεση.
Η Διεύθυνση της Κυδωνίας (Ayvalik) ήταν ένας νέος σχηματισμός που οργανώθηκε στη Μικρά Ασία, στον οποίο συμμετείχαν πολλοί Οθωμανοί Έλληνες, καθώς και Έλληνες πολίτες που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το τμήμα αρχιπέλαγος/ VII ήταν στο μυαλό μου ένα από τα καλύτερα τμήματα του ελληνικού
στρατού στη Μικρά Ασία. Δύο από τα τρία συντάγματα του είχαν πολεμήσει στη Σκρά.
Το τμήμα έφτασε το 1919 στη Μικρά Ασία και από την αρχή βρισκόταν στο βάθος του.
Συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού, και στα Σακάγια και στη Μεγάλη Επίθεση δόθηκαν βασικά καθήκοντα. Την περίοδο έως το Νοέμβριο του 1920 ηγήθηκε του ίδιου προσώπου, του συνταγματάρχη (πεζικού), αργότερα του στρατηγού Χαράλαμπου Τσερούλη
Salvation Catas1 · 5 Μαΐ Γεννήθηκε το 1879 στο Μεσολόγγι και ήταν 40 ετών όταν είχε την εντολή. Αποφοίτησε το σχολείο αξιωματικών της Ευελπίδων το 1900. Εργάστηκε επίσης στην καρθογραφική υπηρεσία. Στους Βαλκανικούς Πολέμους συμμετείχε ως διοικητής της εταιρείας. Το 1914 συμμετείχε στο Ελληνικό Κίνημα Αυτονομίας Βόρειας Ηπείρου / Νότιας Αλβανίας. Προσχώρησε στις αρχές του Εθνικού Κινήματος Άμυνας. Διοίκησε ένα σύνταγμα και στη συνέχεια το III Division στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, συμμετέχοντας και στις δύο μάχες της Σκρά. Στη Μικρά Ασία έφτασε ως επικεφαλής πεζικού του τμήματος Ι, και ήταν να αναλάβει το Αϊδίνιο. Τον Ιούνιο ανέλαβε στοιχεία του τμήματος του Αρχιπελάγους και πήρε ξανά την Πέργαμο. Έπειτα έγινε διευθυντής τμήματος. Συμμετείχε στην επίθεση του καλοκαιριού 1920 και ήταν ο αξιωματικός που κατείχε την Προύσα. Μετά την αλλαγή καθεστώτος του Νοεμβρίου 1920, απελάθηκε από τον στρατό. Αποκαταστάθηκε στον Στρατό με την αλλαγή καθεστώτος του 1922. Του δόθηκε το Δ΄Σώμα Στρατού του στρατού Hebrus.
Ήταν ο άντρας του Πάγκαλου, και στο πραξικόπημα ηγήθηκε των δυνάμεων στην πΓΔΜ. Στη συνέχεια έγινε Υπουργός του Στρατού στο καθεστώς του Πάγκαλου. Συνελήφθη από τον Παναγιώτη Κονδύλη κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του Κονδύλη εναντίον του Πάγκαλου, απελάθηκε και πάλι από το στρατό, απελευθερώθηκε και πέθανε το 1929. Στη συνέχεια θα έχουμε την Σμύρνη. 10.000-20.000 Οθωμανοί Έλληνες εκτιμάται Το τμήμα αρχιπέλαγος / VII ένα από τα καλύτερα τμήματα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία. Δύο από τα τρία συντάγματα του είχαν πολεμήσει στη Σκρά.
Το τμήμα έφτασε το 1919 στη Μικρά Ασία και από την αρχή βρισκόταν στο βάθος του. Συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού, και στα Σακάγια και στη Μεγάλη Επίθεση δόθηκαν βασικά καθήκοντα. Την περίοδο έως το Νοέμβριο του 1920 ηγήθηκε του ίδιου προσώπου, του συνταγματάρχη (πεζικού), αργότερα του στρατηγού Χαράλαμπου Τσερούλη.
πηγή
